พุทธบัญญัติจากพระไตรปิฎก : พระวินัย ๒๒๗ ข้อ อุทเทสที่ถูกยกขึ้นแสดงในภิกขุปาติโมกข์

เรียบเรียงโดย : อ.ปัญญา ใช้บางยาง

 

นำเสนอเนื้อหาที่สำคัญเกี่ยวกับ “พระวินัย 227: พุทธบัญญัติจากพระไตรปิฎก” ซึ่งได้เรียบเรียงขึ้นจากพระไตรปิฏก   ในคัมภีร์พระวินัยปิฎกและอรรถกถา   โดยพยายามคงไว้ซึ่งคำอธิบายตามหลักคัมภีร์ให้มากที่สุด   ทั้งความเป็นมาของเหตุการณ์ก่อนบัญญัติสิกขาบท   ขั้นตอนการปรับอาบัติ การออกจากอาบัติและความชัดเจนของการกระทำที่ไม่เป็นอาบัติ   นอกจากนี้ยังได้นำข้อสังเกตหรือคำอธิบายของท่านผู้รู้เพิ่มเติมเข้ามาให้ได้ศึกษาเพิ่มเติมอีกด้วย   ทั้งจากพจนานุกรมพุทธศาสตร์   ประมวลศัพท์ของ พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต) และนานาวินิจฉัยของนักปราชญ์ราชบัณฑิต   เพื่อให้ผู้ศึกษาเข้าใจพระวินัยและมั่นใจว่าปฏิบัติไม่ผิดจากพุทธบัญญัติ

 

- ปาราชิก 4 สิกขาบท (ความผิดขั้นขาดจากความเป็นพระทันที)

- สังฆาทิเสส 13 สิกขาบท (ความผิดขั้นฝึกใจเสียใหม่ด้วยการอยู่

ปริวาสกรรม)

- อนิยต 2 สิกขาบท (ความผิดอันโทษยังไม่แน่ ต้องสอบสวน)

- ปาฏิเทสนียะ 4 สิกขาบท (ความผิดขั้นสำนึกเสียใจ และรับปาก

ว่าจะไม่ทำอีก)

- เสขิยวัตร 75 สิกขาบท (ข้ออันควรปฏิบัติของภิกษุ)

- อธิกรณสมถะ 7 สิกขาบท (การระงับเรื่องราวของภิกษุ)